overweging op 18 oktober. Pater Daniël is voor enkele weken in zijn norbertijnenabdij te Postel om zijn 50-jarig priesterfeest te vieren. Daarna gaat hij terug naar Syrië waar hij een grootseminarie heeft en jonge Syriërs opleidt tot priester.
Hij gaat terug ondanks de verschrikkingen van oorlog en geweld. Een herder verlaat zijn schapen niet, zegt Jezus ergens in zijn boodschap.
We vieren dit weekend Wereldmissiedag. Vrouwen en mannen die – vaak op jonge leeftijd – naar verre landen trokken om daar het evangelie, de Blijde Boodschap van Jezus, te brengen. Heel veel mensen uit Nederland. Ze gaan nog steeds, niet in de grote aantallen van vroeger, maar toch. Ze willen ontwikkeling brengen en door hun aanwezigheid de Boodschap van bevrijding. Want een vrije keuze en het kunnen uitkomen voor een eigen mening wordt in grote gedeelten van de wereld nog met de voeten getreden. Macht alom.
En wanneer je vrij kunt denken dan ligt ook de weg open voor God. De weg van ons naar God én de weg van God naar ons. God vraagt om toegelaten te worden en velen zijn hiervoor onverschillig, ook in onze dorpen. Het is geen vanzelfsprekende zaak. Vroeger wel. Toen was iedereen katholiek, gingen velen naar de kerk en was in onze dorpen de kerk overal aanwezig. Het is anders geworden. Niet meer de volkskerk van vroeger. Vandaag een keuzekerk, een gemeenschap waar je zelf bewust – of wat minder bewust – voor kiest. Ook wij als gelovigen hier bijeen, wij zijn bevrijd van het ‘moeten’. Het is een vrije keuze om die weg tot God te gaan, en God tot ons te laten komen.
Gaat dit allemaal vanzelf? Neen, nu niet en vroeger in de tijd van Jezus ook niet. Die leerlingen van Hem dachten dat ze goed zaten, dat het hun iets zou opleveren. Ze waren op eer en erkenning uit. Wij kennen dat ook: mensen die steeds om complimenten vragen. Natuurlijk is het heerlijk als je bemoedigd wordt, en ook noodzakelijk. Maar Jezus zal gedacht hebben (en ik denk vaak ook zo…) wat is het toch in jullie dat je dit nodig hebt? Is het niet voldoende om gewoon met Mij de weg te gaan, de weg van de vrije keuze, die weg waarin je tot geluk groeit? Weet wel, zegt Jezus, ieder zal de moeilijkheden van het bestaan moeten aankijken. Gedoopt zijn – en dat zijn we toch hier allemaal – betekent dat je ondergedompeld bent in het water en dat je weer opstaat.
Bij de meesten van ons is dat gebeurd enkele weken of maanden oud. Wanneer ik met een pasgeborene hier bij de doopvont sta dan denk ik vaak aan de toekomst van dit kind. Wat zal er van hem of haar worden? Zal dit doopsel helpen om steeds op te staan als je tegen de grond bent gewerkt? Zal de gemeenschap waarmee je door het doopsel bent verbonden, helpen als je alleen komt te staan? Daar gaat het wel om! Je hoeft niet tevoren te weten wat het je allemaal oplevert, want dan gaan we niet uit van vertrouwen. Maar we mogen wel uitstralen dat het er toe doet in God te geloven en - zoals de missionarissen van vroeger - uit te dragen dat God een levende persoon voor je is.
Er zijn nog steeds mensen die gaan naar verre streken. Dat is goed. Katholiek betekent nu eenmaal: de hele wereld omvattend. Dus dan moet er onderling verkeer zijn, mensen van hier naar daar en – nu ook – mensen vandaar naar hier. In Schijndel hebben ze tenslotte een pastoor uit India. Maar ik ben van mening dat er ook hier in Nederland veel werk te doen is. Gewoon door ons. Daar hoef je geen super geloofsspecialist voor te zijn. Je hoeft ‘alleen maar…’ te tonen dat God je heeft aangeraakt. Wie door God is aangeraakt… durf je dat te bekennen? Een aantal jaren geleden was dit een programma van en door BN-ers: Bridget Maasland, Sonja Silva en Henny Huismans onder meer.
En wij? Weet je je ook door God bemind, ergens diep in je hart? Durf je ook de ander ten dienste te zijn? Omdat dit hem of haar gelukkiger maakt? Er wordt zonder woorden ontzettend veel goeds gedaan op dit vlak in HDL. Nemen we onze kinderen, buren, kennissen en vrienden hierin mee? Dan geven we ons geloof en ons vertrouwen wel door aan hen! Dan zijn we allemaal ambassadeurs van die kracht en liefde van God. Ambassadeurs van zijn goede Geest en dan ook bouwers aan dat Rijk van God.
Joost Jansen, norbertijn