Het Verenigd Koninkrijk heeft moeite om verenigd te blijven met de landen van Europa. Hun Brexit geeft veel onrust, daar en ook hier. Niet alleen economisch, het gaat tevens om een mentaliteit, het gaat om een manier van met elkaar omgaan waarin je zowel je eigen identiteit kunt bewaren alsmede je rijkdom én je kwetsbaarheid met anderen kunt en wilt delen.
En die boodschap is nu precies de bedoeling van Jezus als Hij zijn vrienden ‘twee aan twee’ op weg stuurt om dat Rijk van God uit te dragen.
Het Rijk van God… we bidden er om in het Onze Vader: uw Rijk kome. Meestal denken we er niet bij na, en dat is goed. Wanneer we er wat meer bij stilstaan dan denken we aan het Koninkrijk der Nederlanden maar dan in plaats van koning Willem-Alexander, met God of Jezus Christus als koning. Hoe dat dan allemaal in elkaar zit, daar staan we niet bij stil. Want God en Jezus Christus zijn toch ver weg om directe invloed uit te oefenen. Trouwens: koning Willem-Alexander of koningin Maxima hebben alleen door hun manier van optreden invloed. Of niet…
Enkele dagen geleden hoorde ik van iemand dat het bij het Rijk van God gaat om een ‘nieuwe manier van regeren’. Het gaat dus niet om iets statisch, bij een rijk denk je aan een stuk grond, een land, groot of klein. Een ‘nieuwe manier van regeren’ is dynamisch, het gaat om mensen die actief zijn, actief zoals God het voor ons en met ons bedoelt. Het gaat om hoe we op een goede manier met elkaar omgaan, hoe we eigenheid en verbondenheid samenbrengen. En dat blijft steeds een uitdaging en wordt lang niet altijd bereikt. Eerder zien we dat mensen dan toch kiezen voor eigen volk eerst, zonder die lastige anderen. Dus een Brexit.
Hebt u gehoord hoe Jezus zijn vrienden - het waren er in korte tijd als tweeënzeventig geworden, evenveel als het toenmalig aantal volken (!) – ‘twee aan twee’ uitzendt? Ik vind dit symbolisch. Die nieuwe manier van regeren gaat dus altijd om minimaal twee mensen. Gaan twee mensen op weg dan moeten ze met elkaar rekening houden. Ze hebben natuurlijk steun aan elkaar. Belangrijker echter is dat ze elkaar bij de les kunnen houden, tegen egotripperij, of eigen-toko-denken. Wanneer je iets samen onderneemt dan moet je overleggen, dan is het resultaat iets van beiden. Dan komt vaak ook beter naar voren wat de opdrachtgever heeft bedoeld bij het geven van de opdracht. In dit geval Jezus die zijn vrienden uitzendt. Maar het zegt ook iets van het vertrouwen van Jezus, de opdrachtgever. Hij is er zelf nog niet geweest, Hij zou later komen! Hij vertrouwt er op dat zijn vrienden Hem goed vertegenwoordigen.
Zou Hij ook ons kunnen vertrouwen? En waarmee zendt Hij ons op weg? Gaat het om de mensen die wij tegenkomen te vertellen dat het Rijk van God nabij is? Ik denk niet dat u zulke predikers bent. U zult me zeggen: dat moet u maar doen. Ik kom gewoon af en toe naar de kerk en dat is het dan. Is dat alles? En als we nu eens die vraag van Jezus vertalen in het uitdragen van een ‘nieuwe manier van regeren’? We maken allemaal keuzes, we nemen allemaal beslissingen. Gaat het dan om anderen te bemoedigen in hun eigenheid, in hun identiteit, en tevens om met elkaar verbonden te blijven. Geen Brexit, geen Nexit, maar echt met elkaar verbonden blijven.
Als er over twee maanden in de abdij vluchtelingen worden geherbergd, mogen ze dan zichzelf blijven en tegelijkertijd door ons gestimuleerd worden om met ons samen te werken? Wellicht zitten er mensen bij die mooi kunnen zingen of erg goed zijn in het repareren van spullen. Mogen ze dan van ons aan de slag? We zullen ze in de toekomst goed kunnen gebruiken. Er is een win-win situatie. Kunnen we ook vertellen dat ons dit aangeraden wordt door Jezus? Dat ons geloof ons daartoe oproept? Wij zijn dan misschien niet zo ‘prekerig’ maar met onze huiver om ons geloof te belijden vormen we wel een hele kleine minderheid op de hele wereldbevolking.
Ik droom er van dat er parochianen me komen vertellen wat het hen allemaal heeft gedaan. Zoals de vrienden bij Jezus. Dat mensen enthousiast reageren. Want ook vandaag willen mensen veranderingen: zich gekend weten én verbonden blijven met elkaar.
Joost Jansen, Abdij van Berne