Het derde dialectartikel van Harrie van Helvoort (1937-2017) Dun Alfabeet
Ut waar winterdag. De boere konne nie nor ut veld en zaate dus veul op stal en in dun hèrt bèj ut vuur.e nie nor ut veld en zaate dus veul op stal en in dun hèrt bèj ut
vuur. Ze ware blèj èsse unne keer nor ut durp moese.
Op unne Woensige-mèrge kwam d’n bureau-hauwer in ut café zitting houwe (dè waar toen d’n boekhouwer zoveul ès). De snúw lag er dik, dus iederèèn ha ted zat um dan mee in pesant ’n borreltje te vatte en un purtèj te biljèrte. D’r zaate ok enkele bouwvak- kers aon ’t buffèt die buiten ok nie vort konne.
D’n bureau-hauwer zaat in unnen aparten hoek van de café aon un toffel mè al z’n pap- perasse, woar de boere dan één vur één bèm konne komme. Er werd in ut café druk over van alles en nog wè gebuurt, en steeds meer affijn dè witte wel.
En wè gebeurde er nou. In inne kûmt de vertegenwoordiger van ‘Bols’ binne, de mens waor de kastelein de stèrken drank altijd van betrok. Zoals gebruikelijk gaf ie mee un runtje aon hil ut café, want hij zaag wel dè zun product hier goeuwd genuttigd worde. Hij rakte mè de mensen uit ut dùrp aon ut buurte, want ès stadse meneer vond ie dè geweldig mooi, zo’n boere caféke vol volk, op unne durdeweeksen dag. Dur worde netur- luk over z’n merk ‘Bols’ gepraot, dèt zonne goeie, en zonne lèkkere waor, dè snapte wel. ‘Geef ze allemaal nog maar iets van mèn,’ zin dieje goeie mens tegen de kastelein.
Ut worde dur steeds gezelliger, en ’t waar allang 12 ure gewist, en niemand docht nog ergens anders aon, ès aon het gééne wor ze mè bezig ware. Er worde gezongen, d’r worde stèrke verhale en moppe verteld, noem maar op. Op un gegeven moment gu dieje vertegenwoordiger midden in ut café staon, en vreugt de aandacht van de bezoekers. ‘Beste mensen, luister eens,’ zinnie, ‘omdat jullie allemaal zo’n gezellige mensen zijn wil ik een fles ‘Bols’ jenever weggeven, aan diegene die buiten in de sneeuw, het woordje BOLS kan pissen.’ Toontje, die alted en overal vur in staot waar, riep mee: ‘Dè kumt goeuwd ut want ik moes toch toevallig héél erg.’
Hij gu naor buite, en begint héél mals en wijd-beens aon zunnen opdracht. De B de O en de L, ut lukte um allemaol, mar de lèste letter de S. toen waart gedaon.
‘Tommenognieaontoeuw,’ zinnie in z’n èige. hij waar bè gepist.
Es ’n geschenk uit dun himmel, kumt Tieske, die tie goeuwd kende, toevallig net langs. Hij vertelt aon Tieskes wor tie mè bezig waar en zi tegenum: ‘Kèk, ès gè nou de S hier aachter aon pist, dan krègde gè van mèn 3 borrels.’
‘Dè wil ik best doewn zin Tieske, mar dan moete gè mèn potlóót vaasthauwe, want ik kan nie skrève!!!
uit: de Kroniek nr. 3 van 2010 van Heemkundekring de Wojstap