Redactioneel

Tiny van Rooij overleed afgelopen zaterdag. Een respectvol eerbetoon met applaus van oud-prinsen viel hem vanmiddag ten deel. Hij was de eerste prins van Snevelbokkenland in 1971. De lijkwagen reed voorbij aan de vroegere bloemenwinkel van Tiny, Market Garden in de Antoon Coolenstraat.

Daar stond de prinsengarde opgesteld. De uitvaartplechtigheid vond plaats in de St. Willibrorduskerk in Heeswijk.  Meer foto's.
Oudste zoon Marc eerde daar zijn vader met de volgende speech:

Voor ons pap!
We wisten dat dit moment ging komen en waren afgelopen weken ook al een beetje bang dat het rondwarende Coronavirus er wel eens te veel aan zou kunnen zijn.

Immers je broze gezondheid liet je meer en meer in de steek!

Je wilde op een heel aantal momenten nog heel graag door, maar het werd steeds lastiger en dat liet je soms ook wel merken; dat ging dan niet meer met woorden, maar wel met het uiten van je verdriet!

Je wist het soms niet meer, maar op sommige andere momenten wist je wel heel precies wat je wilde, maar was het misschien heel moeilijk om het onder woorden te brengen.

Je hebt je kranig geweerd in de afgelopen periode. Je hebt je strijd gestreden en bent hopelijk weer samen met ons mam. Want dat wilde je nog altijd: Terug naar Toos!

Vanaf het moment dat zij overleed , 7 juni 1997, was er een hele sterke wil bij ons pap om iedere dag, geen dag uitgezonderd, naar het kerkhof te gaan. Zelfs toen lopen lastig werd en ons pap een rollator kreeg. Even alleen met Toos, misschien wel even aan haar vertellen hoe hij vond dat het met ons ging. Hij heeft het ons nooit verteld.

Ons pap en mam hebben hun hele leven gewijd aan de bloemenwinkel en hun grootste trots; hun 3 zonen!
Wij werden redelijk vrij gelaten in onze keuzes van studie, sport en ook onze relaties. Hoewel ons mam wel eens een uitgesproken mening kon hebben, legde ze zich met goede argumenten al snel neer bij onze keuzes: Als we er zelf maar volledig achterstonden.
En dan konden ze best wel eens blinken van trots als ons iets lukte. Diploma-uitreiking, sportprestaties van m.n. Maarten en Roel, en later toen ma was overleden, was pa beretrots bij alle 3 de huwelijksdagen van Maarten en Michelle (1998) , Elsbeth en mij (2002) en Roel en Tessa (2004).

En hij werd nog meer trots! Toen zijn eerste kleinkind, Daniël werd geboren in 1999 (we hadden stiekem misschien wel gehoopt op de eerste millenniumbaby in Nederland), was opa heel erg in zijn nopjes.

Ziggy, Pepijn, Stan en Vince volgden nog en waren één voor één oogappels van opa. Hij hervond heel veel levensvreugde om met de kinderen allerlei dingen te ondernemen. Toen hij op het laatst nog zelfstandig woonde in 2015, lukte dat niet altijd meer, maar ik kan me herinneren dat Vince toch altijd weer heel blij was als opa bij ons kwam of dat hij ook graag bij opa op zaterdagochtend een kersenflap ging eten. Of dat nu door die kersenflap kwam, of aanwezigheid van ome Maarten of opa zelf, moet hij me later nog maar eens vertellen...

In de afgelopen periode voor, maar ook al na zijn overlijden heb ik verschillende mensen uit ons dorp gesproken, die me aangaven dat ze vonden dat pa een markante persoonlijkheid was.
Voor iedereen een praatje, vaak met een grap en een grol. Maar ook iemand die (ik zou haast willen zeggen) heel veel mensen zou willen helpen. En daar kreeg ik afgelopen week (na zijn overlijden) nog 2 hele mooie voorbeelden van. Allebei mensen die mij met emotie hun verhaal vertelden: De een als zoon van ouders die uit het buitenland in 1962 in koud Nederland kwamen wonen en die het in de eerste winter heel zwaar hadden om te wennen. Zoon des huizes gaf aan dat ze veel steun van ons pap hadden gekregen en dat ze dat nooit vergeten waren. Een ander vertelde dat toen zijn vader was overleden, ons pap hen met raad en daad bijstond om de eerste weken na het overlijden door te komen.
Beide verhalen kende ik niet, maar ik was onder de indruk!
Hij heeft me dat nooit verteld, dat deed ie dus gewoon.

Wat ik niet hoef te vertellen was dat ons pap een gezellige mens was. De eerste Prins Carnaval van Heeswijk-Dinther in 1971, organisator van wielerronde van Heeswijk voor tientallen jaren en verwoed 2e WO-verzamelaar waren naast de bloemenwinkel zijn grote hobbies.

Een praatje, een grap en een grol, een pilsje hoorde bij Tien van Rooij. Dat heb ik in de afgelopen periode veel van mensen gehoord, mensen die met een warm gevoel over ons pap vertelden... en dat doet goed! Dat moet een voorbeeld voor ons zijn en blijven, ik geloof zelfs dat we dat onze kinderen moeten meegeven.

Ter afsluiting wil ik de helden van Laverhof zeer hartelijk danken voor de geweldige steun en support die ons pa van hen heeft gekregen!
Ik hoop dan ook van harte, dat onze politieke leiders na afloop van deze Coronavirus periode, goed begrijpen dat een verzorgingsstaat alleen maar kan functioneren met een groot aantal goed uitgeruste en vakkundige zorgmedewerkers!

‘Last’ maar zeker ‘not least’ wil ik onze Maarten nog wel een zeer groot compliment maken voor de zorg die hij in de afgelopen jaren aan pa heeft gewijd.
Twee-eenheid in de winkel, maar ook twee-eenheid in de laatste levensjaren van ons pa. Bewonderenswaardig hoeveel tijd jij met ons pap hebt doorgebracht en met wat voor een geduld jij bij pa hebt opgebracht. Complimenten in capitals, complimenten met hoofdletters. Dank je wel!

 Tekst en fotografie Jacqes Worms