Redactioneel

Uitkijkend over de velden, richting het Retsel, richting de kerkklok en ons mooie dorp. Denk ik na over hoe de wereld er vandaag de dag uitziet. Terwijl er zich langzaam een witte deken begint te vormen, denk ik aan hoe sneeuw voor een kind alle zorgen kan wegnemen en zo veel plezier kan brengen.

Maar ook denk ik aan hoe deze tijd is voor ons allen. Voor kinderen waarbij papa en mama, bij de boodschappen, mondkapjes moeten dragen. Niet meer gezellig met de hele familie bij elkaar op zon- en feestdagen. Voor de ouderen, die zich ongetwijfeld eenzamer voelen dan ooit tevoren en voor de mensen die geliefden aan dit verschrikkelijke virus hebben verloren.

Afgelopen zaterdag, toen ons mooie HaDee door de sneeuw werd gekleurd, kwam het besef pas echt. Hoeveel er is veranderd en de afgelopen maanden is gebeurd. Mensen die vrienden en familie moeten missen, afstand juist op de momenten dat je deze niet wil bewaren.

En juist daarom denk ik, ineens was daar die sneeuw. Eén nacht waarin een zachte poederdeken over ons viel en ons omringde. Misschien wel om al onze zorgen weg te nemen. Laten we juist in deze tijd proberen de lichtpuntjes te zien. Laten we terugdenken aan hoe blij we waren als kind in de sneeuw, genieten van alles wat de natuur ons te bieden heeft. Een frisse neus, das om, handschoenen aan en naar buiten gaan.

Mijn wens voor iedereen, is dat deze tijd, ondanks alles, veel positiefs mag brengen.
Er komt een tijd dat alles weer kan. Tot die tijd is er regen, zon, wind en soms zelfs sneeuw. Zie de lichtpuntjes lieve mensen, maak er het beste van!

Tekst: Stéphanie Cranen